مربیگری

مربیگری و راهنمایی در برنامه‌های کارشناسی برای مددکاران اجتماعی و معلمان:

این مقاله تحلیلی از استراتژی‌های مربیگری مورداستفاده در مرحله نهایی برنامه‌های کارشناسی برای مددکاران اجتماعی و معلمان آموزش ابتدایی و پیش‌دبستانی را به‌منظور شناسایی “بهترین عملکرد” مربیگری و راهنمایی ارائه می‌دهد.

برای دستیابی به این هدف از تحلیل تطبیقی مدل‌های مربیگری بر اساس معیارهای زیر استفاده شد: رضایت دانشجویان و مربیان مرتبط با روش‌های مورداستفاده. ادراک دانش‌آموزان / معلمان از اثربخشی روش‌های مورداستفاده؛ مصرف منابع (مادی، انسانی و زمان).

مقایسه فعالیت‌های مربیگری در دو تخصص برای شناسایی فرصت‌های نوآوری برای آموزش در برنامه‌های کارشناسی برای معلمان و آموزش مددکاران اجتماعی انجام شد.

متخصصان در این زمینه‌ها شرایط نمایندگی و ارتباط مستقیم با مشتریان (بزرگسالان و/یا کودکان) و شرایط افراد با اهداف آموزشی و توانمندسازی مشترک دارند.

مفروضاتی که پژوهش را از آن‌ها شروع کردیم عبارت بودند از: زمانی که رضایت دانش‌آموز از روش مربیگری مورداستفاده، با رضایت مربی خود دررابطه‌با همان روش همبستگی مثبت داشت، یک روش «بهترین عمل» است.

در ادامه مقاله خواهید خواند:
آزمایشگاه‌های مربیگری برای توسعه مهارت‌های فردی برای ایفای موفقیت‌آمیز نقش‌های حرفه‌ای در مددکاری اجتماعی و آموزش ابتدایی و پیش‌دبستانی طراحی شده اند.

روش‌های تحلیل بر اساس پارادایم شناختی (کارایی و اثربخشی روش‌های آموزشی توسط هر شرکت کننده در برنامه مربیگری با ارجاع هر رویداد به شناخت خود ارزیابی می‌شود) و پارادایم تجربی (تجربه یک روش به شرکت‌کنندگان اجازه می‌دهد تا مجموعه انتقادی خود را بیان کنند) ساخته شده است.

شاخص‌های رضایت/عملکرد که چارچوب مرجعی برای ایجاد بهترین عملکرد را تشکیل می‌دهند. تحقیق کیفی، اکتشافی است.

ما از مصاحبه‌ها و نظرسنجی های نیمه ساختاریافته استفاده کردیم. اطلاعات از یک نمونه قصد، بدون ساختار، متشکل از یک گروه ۶۰ دانش‌آموز و ۳ مربی جمع آوری شد. نتایج تحقیق، فرضیه اول را تأیید کرد و شرایط لازم برای درنظرگرفتن یک روش را به‌عنوان «بهترین عملکرد» نشان داد.